“Chroniczna szarość aury zeszła jeszcze o kilka odcieni głębiej.
Był to jakby dzień widziany przez kir żałobny.”
Bruno Schulz

Szarość stycznia odchodzi w przeszłość. Smutna popiel, bez olśniewającej bieli śniegu, bez roziskrzonych lodowych gwiazdek szronu.

W moim mieście, pełnym wiatru i wilgoci, nie ma już śnieżnej i mroźnej zimy.

Jest wszechobecna szarość. Niebo ma kolor stali, ołowiane ciężkie chmury wloką się nisko nad ziemią.

Świat ukrył się za szyfonem barwy dymu, a ja czuję, jakbym miała na twarzy gęstą woalkę.

Mój umysł spowiła mgła fibro. Zapadłam w letarg.

Szarość, depresyjna i dusząca, jak za ciasny kwef, owija mi myśli. Czuję się osaczona, bo nie mogę rozedrzeć omotanej wokół siebie zasłony.

Złamałam postanowienia i kupiłam czekoladę, żeby odrobiną serotoniny rozproszyć szarość, ale ona nie odpuszcza.

Tkwi za oknem i w umyśle, skąpana w kroplach mżawki i smagana wilgotnym zimnym wiatrem.

Siąpiące ciągle deszcze wykreśliły mi z planów wyzwania fotograficzne. 

Powinnam skorygować grafik i zająć się pisaniem. To idealne ku temu warunki.

Wiatr najlepiej oswoić gorącą herbatą, zawinąć się w koc z laptopem na kolanach i zanurzyć w świat pisania.

Nic z tego.

Nie jestem w stanie wykrzesać z siebie poukładanych zdań ani nawet oderwanych od rzeczywistości słów.

Tkwię nad rozpoczętą fabułą, wpatrując się w biel wirtualnej kartki, a w myślach cisza i pustka.

Mogę jedynie czytać, więc podejmuję wyzwanie i zaczynam lekturę „Ksiąg Jakubowych” Olgi Tokarczuk. Historia wciąga mocno. Czytam zatem zachłannie.

Odkładam na bok inne plany. 

I czekam, aż szarość  rozwieje się w jasności złotych promieni słońca…

Katisha