Poprzednie części cyklu “Trudne emocje” można znaleźć tutaj: kamuflaż – spektrum – eksplozja

BEZSENNOŚĆ

Zjawia się jako pierwsza, na długo przed tym, zanim zaczniesz rozpadać się na atomy.

Jednak nie dostrzegasz jeszcze zagrożenia.

Cieszysz się, że sen potrzeby jest ci w minimalnej ilości.

Dzięki temu, całymi dniami, od wczesnych godzin porannych do późnych godzin popołudniowych, a często też wieczornych, pochłonięta jesteś pracą.

Nocami próbujesz odreagować stres wsiadając do samochodu i włócząc się po okolicach miasta.

Nawijasz wstęgę kilometrów na licznik, a gdy w końcu wracasz do domu, ZASYPIASZ i BUDZISZ się prawie jednocześnie.

Ale mijają tygodnie, miesiące i lata, gdy nagle okazuje się, że nie potrafisz już funkcjonować bez okazjonalnie przedtem łykanych tabletek nasennych.

Wybudzasz się w nocy coraz częściej, a ponieważ wyczerpanie daje ci się poważnie we znaki, tabletki stają się nieodzowną częścią twojego istnienia.

Powoli przestają działać w ilościach dozwolonych, więc bierzesz ich coraz więcej…

Po pierwszej wizycie w poradni detoksykacyjnej, wyrzucasz recepty i podejmujesz walkę z własnym umysłem.

DEPRESJA

Nie wpada z kurtuazyjną wizytą.

WPROWADZA się do ciebie z zamiarem urządzenia sobie przytulnego kąta.

Z początku nie bardzo rozumiesz, czego chce od ciebie.

Dlaczego zaczyna utrudniać ci życie, dlaczego codzienne czynności nagle wymagają od ciebie tak strasznego wysiłku, że odpuszczasz ich wykonywanie, bo sama myśl o nich jest dla ciebie nie do udźwignięcia.

Próbujesz walczyć, próbujesz zatamować chlustający z duszy krwotok emocjonalny, ale już za późno.

Rozszalały gejzer tryska, siejąc wokół ostrymi odłamkami.

Nie pomagają leki, terapia, hipnoza…

Gdy pewnego dnia przekraczasz granice wytrzymałości i siedząc na podłodze z odbezpieczoną bronią rozmyślasz, czy warto poświęcić na siebie jeden nabój, życie ratuje ci twój wierny pies.

Pistolet wraca do kabury, a ty inicjujesz długą i wyczerpującą walkę z chorobą, która nie chce dać się łatwo pokonać…

FIBROMIALGIA

Ból kolan dokucza mi pewnie o ciągłego chodzenia w butach na wysokim obcasie, myślisz.

Ale ból nie mija, nasila się, rośnie.

Zaczyna obejmować w posiadanie kolejno pozostałe stawy i mięśnie.

Trafiasz do lekarza, wyniki w normie.

Środki przeciwbólowe nie działają, a ból już nie atakuje z ukrycia.

Rozpościera się wygodnie w twoim ciele.

Dręczy cię dniami i nocami, szarpie, rozrywa mięśnie i łamie stawy.

Czujesz się, jak na średniowiecznych torturach.

Każdy, najlżejszy dotyk sprawia ci ogromne CIERPIENIE.

Szpitalna diagnostyka potwierdza podejrzenie reumatologa: M79.7 – fibromialgia, zwana też reumatyzmem tkanem miękkich. 

Rokowania niekorzystne. 

Wiesz już, że ból nie odpuści i cię nie opuści, więc uczysz się powoli, jak z nim żyć.

Niejeden raz wyjesz w duszy, bo cierpienie jest niewyobrażalne, ale pokazujesz światu uśmiechniętą twarz, a depresja maskowana towarzyszy ci w tym wytrwale.

Fibromialgia staje się twoim cieniem, z którym będziesz żyć do dnia, w jakim wypełnisz przyrzeczenie podpisane na akcie donacji zwłok.

LĘK

Dziwne niejasne odczucie nierealności i oddzielenia od świata grubą zasłoną to prolog.

Pojawia się z początku niespodziewanie i sporadycznie.

Po kilku epizodach, wiesz już, że zaraz nastąpi ATAK.

Panika rozlewa się w twoim ciele i umyśle, paraliżując cię całkowicie.

Lęk nasila się, atakując coraz częściej i podstępniej.

Wreszcie ogłasza zwycięstwo, całkowicie zamykając cię w czterech ścianach.

Walka z nim wydaje ci się z góry przegrana.

Wściekasz się i złościsz, próbując go pokonać, ale on wciska cię pod szklany klosz, spod którego możesz tylko obserwować niekształconą rzeczywistość.

Kiedy udaje ci się wygrać kolejne bitwy, odzyskujesz wiarę w zwycięstwo, ale nie łudź się, że wojna się skończyła…

KOSZMARY SENNE

Wyraziste sny, pełne straszliwej grozy, towarzyszą ci co noc.

Każdy jest inny, ale mają wspólną cechę – niewyobrażalny lęk i sytuacja bez wyjścia, pułapka.

Wszystkie powodują, że o godzinie trzeciej nad ranem budzisz się z przerażeniem.

Brak ci tchu, dusisz się, bo makabra oplata cię szczelnie jak plastikowy worek.

Rzucasz się w okowach koszmaru, by wyzwolić się z potwornych majaków, ale paraliż przysenny nie odpuszcza tak łatwo. 

Choć minęło kilka lat, wciąż pamiętasz idealnie detale każdego horroru.

Ta pamięć zostanie z tobą już na zawsze…

ZESPÓŁ WYMIOTÓW CYKLICZNYCH

Przeklinasz w duchu zjedzoną zapiekankę. Noc z głowy.

Nudności, torsje, nudności, torsje i tak przez kilka godzin.

Ale wszystko wraca do normy, więc zapominasz.

Kiedy jednak objawy zaczynają się pojawiać z niepokojącą regularnością, zaczynasz się zastanawiać.

Kładziesz się normalnie spać, a w okolicy północy budzą cię drgawki.

Już wiesz, że cały jutrzejszy dzień będziesz nieprzytomna…

Ataki następują z początku co dwa miesiące, z biegiem lat coraz częściej. Utrudniają ci normalne funkcjonowanie, bo nie jesteś pewna, kiedy cię zaskoczą.

Lekarz potwierdza emocjonalne tło dolegliwości, a ty marzysz, by wśród tych zabójczych emocjonalnych tajfunów dotrzeć do oka cyklonu i odnaleźć upragniony spokój…

Katisha